یکی از مهمترین بایدها در حوزه رفتاری از نگاه اسلام که تمام شئون رفتاری و عمل انسان را نیز در بر می گیرد، تقوای الهی است. تقوا هم بعد فردی دارد و هم بعد اجتماعی. یعنی اگر یک اجتماعی از انسان ها به گونه ای رفتار کنند که عمل اجتماعی آن بر اساس تقوا باشد، تقوای اجتماعی شکل خواهد گرفت. قرآن کریم تقوای اجتماعی را عاملی اصلی و مهم برای نزول برکتهای آسمانی معرفی می کند:
وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى ءَامَنُواْ وَ اتَّقَوْاْ لَفَتَحْنَا عَلَیْهِم بَرَکَـتٍ مِّنَ السَّمَآءِ وَالأَْرْضِ وَلَـکِن کَذَّبُواْ فَأَخَذْنَـهُم بِمَا کَانُواْ یَکْسِبُونَ (الأعراف ۹۶)
و اگر مردم شهرها ایمان آورده و به تقوا گراییده بودند، قطعاً برکاتى از آسمان و زمین برایشان مى گشودیم، ولى تکذیب کردند پس به [کیفر] دستاوردشان [گریبان] آنان را گرفتیم.
«جمله وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى آمَنُوا وَ اتَّقَوْا ... دلالت دارد بر اینکه افتتاح ابواب برکت ها مسبب از ایمان و تقواى جمعیتها است، نه ایمان یک نفر و دو نفر از آنها، چون کفر و فسق جمعیت، با ایمان و تقواى چند نفر، باز کار خود را مى کند.» (طباطبایی، 1374، ج8، ص254) این آیه به روشنی بر مسئولیت اجتماعی افرادی که در یک جامعه زندگی می کنند دلالت دارد، چرا که هویت اجتماعی و زندگی اجتماعی آنان باعث شده است که سنتهای اجتماعی بر آنان بار شده و از سرنوشت مشترکی نیز برخوردار شوند. از سوی دیگر بر اساس آیه فوق می توان ادعا نمود که رابطه مستقیمی بین برآیند اعمال اجتماعی یک جامعه و سنت های الهی حاکم بر هستی وجود دارد. زمانی که رفتارهای افراد یک جامعه متقیانه باشد، در این صورت سنت برخورداری از برکات الهی نصیب آن جامعه خواهد شد.